Στο Σύνταγμα

κατέβηκα σήμερα μια βόλτα. Όχι ούτε αγανακτισμένους ούτε διαδηλώσεις. Μόνο μια θλίψη, μια πίκρα και πόνος αβάσταχτος για όσους έφυγαν. Οι πιό πολλοί άδικα. Για να τα κονομήσουν κάποιοι εργολάβοι και κάποιοι υπουργοί και υφυπουργοί να μας τάξουν πάλι λαγούς με πετραχήλια.

ψυχούλες που χάθηκαν για πάντα. Οι πιό πολλές αναίτια.

Κουβάλησα όμως και λίγα βιβλία και τα πήγα στο παζάρι ανταλλαγής βιβλίων. Η μικρούλα διστακτική μεταξύ Λένιν, Μαρκ Τουαίν ή Νίτσε.

Έτσι από μια ηλιόλουστη χαρούμενη Κυριακή μελαγχόλησα. Γιατί και τα βιβλία όταν τα δίνω είναι σαν να χάνω ένα κομάτι από τα χρόνια που το είχα αγοράσει. Σα να μικραίνει η ζωή μου.