Ένα κρυμμένο γκράφιτι

μέσα στον κήπο πίσω από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη. Τόσα χρόνια πίνω καφέ σ΄ένα καφενεδάκι που υπάρχει εκεί και προχθές για πρώτη φορά το είδα.

Στο Σύνταγμα

κατέβηκα σήμερα μια βόλτα. Όχι ούτε αγανακτισμένους ούτε διαδηλώσεις. Μόνο μια θλίψη, μια πίκρα και πόνος αβάσταχτος για όσους έφυγαν. Οι πιό πολλοί άδικα. Για να τα κονομήσουν κάποιοι εργολάβοι και κάποιοι υπουργοί και υφυπουργοί να μας τάξουν πάλι λαγούς με πετραχήλια.

ψυχούλες που χάθηκαν για πάντα. Οι πιό πολλές αναίτια.

Κουβάλησα όμως και λίγα βιβλία και τα πήγα στο παζάρι ανταλλαγής βιβλίων. Η μικρούλα διστακτική μεταξύ Λένιν, Μαρκ Τουαίν ή Νίτσε.

Έτσι από μια ηλιόλουστη χαρούμενη Κυριακή μελαγχόλησα. Γιατί και τα βιβλία όταν τα δίνω είναι σαν να χάνω ένα κομάτι από τα χρόνια που το είχα αγοράσει. Σα να μικραίνει η ζωή μου.

Νύχτωσε

κι ακόμα κανένας να φανεί.

Η Νεκταρία

σήμερα γιορτάζει.  Έτσι της έφιαξα αυτό το καταπληκτικό !!!! μπουκέτο από κυκλάμινα (ένας συνδετήρας και λίγο σελοτεϊπ είναι αρκετά) που βρήκα μέσα στην Πανεπιστημιούπολη.

Χρόνια πολλά Νεκταρία μου.

Βέβαια σήμερα γιορτάζει και ο Νεκτάριος το μικρό γεράκι μας. Αλλά το αχάριστο μας έχει εγκαταλείψει και ίσως με κάποια μικρούλα γερακίνα να γιορτάζει σήμερα.

Στο σταθμό

Περμένοντας (προ ημερών) το τραίνο είδα αυτό το ξεχασμένο βαγόνι και δεν ξέρω γιατί μου θύμισε κάποιες παλιές φωτογραφίες του Αμερικάνικου Νότου.