Το πρώτο καπέλο της ζωής μου!

Θα ήταν Οκτώβρης θαρρώ, και ένα ψυχρό βοριαδάκι με πάγωνε έτσι όπως κατέβαινα με τη μητέρα μου την οδό Αβέρωφ. Τέτοιο που ακόμη και τώρα περνώντας πάνω απ΄ το χρόνο με κάνει να ριγώ κάθε φορά που βλέπω αυτό το καπελάκι. Ίσως εκείνος ο Οκτώβρης στα Γιάννενα του 64 να είχε άγριες διαθέσεις.   Στρίψαμε στην οδό Ανεξαρτησίας και μετά από λίγο σταματήσαμε  μπροστά σ ένα μαγαζί.  Σήκωσα το κεφάλι μου και διάβασα μια παράξενη επιγραφή: ΠΙΛΟΠΩΛΕΙΟΝ. Μπήκαμε μέσα και η μητέρα μου κάτι  ψιθύρισε στον μαγαζάτορα.
Ο μαγαζάτορας χαμογέλασε ευγενικά  πήρε μια μιζούρα και αφού μέτρησε το κεφάλι μου, είπε ένα νούμερο. Προχώρησε στο βάθος  ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του τράβηξε με φόρα ένα καπέλο από σκούρα μπλε τσόχα και κάπως αδέξια μου το φόρεσε στο κεφάλι μου. Το έστριψε λίγο αριστερά λίγο δεξιά, έκανε ένα βήμα πίσω, με παρατήρησε για ένα λεπτό, χαμογέλασε ξανά ευχαριστημένος, το έβγαλε  και μούριξε μια ελαφριά σφαλιάρα. Άντε μου είπε όλο το γυμνάσιο θα βγάλεις. Να το προσέχεις, και γυρνώντας στη μητέρα μου: Κυρία μου το σήμα θα το πάρετε στο σχολείο και της είπε μια τιμή. Θυμάμαι τη μητέρα μου που άνοιξε το πορτοφόλι της, γύρισε μου ΄ριξε ένα βλέμμα και με ένα αναστεναγμό έβγαλε τα χρήματα και του τα έδωσε. Εγώ τσιμουδιά. Μας το τύλιξε σε μια κόλα χαρτί και ανηφορίσαμε για το σπίτι.

Δεν έμελλε να βγάλω όχι όλο το γυμνάσιο αλλά ούτε όλη την πρώτη γυμνασίου. Στο μεταξύ είχε ανεβεί στην κυβέρνηση ο Παπανδρέου και είχε αρχίσει να εφαρμόζεται η εκπαιδευτική μεταρύθμιση του Παπανούτσου. Στο τέλος της χρονιάς μας ανακοινώσανε ότι το καπέλο καταργείται.
Εκατοντάδες μαθητές από όλα τα γυμνάσια όλων των τάξεων κατεβήκαν στο μώλο. Η λίμνη γέμισε καπέλα που επέπλεαν σα μικρές μπλε βαρκούλες. Εγώ προτίμησα να μη το πετάξω. Θυμήθηκα εκείνο το βλέμμα της μάνας μου, ήταν και καινούργιο ακόμη το στριφογύρισα αμήχανος για λίγο στα χέρια μου. Μετά το έβαλα με τρόπο στη τσέπη μου και έφυγα ανακουφισμένος.