Στιγμές μια πορείας

Πλήθος κόσμου. Έτσι που τους έβλεπα από κάπως ψηλά μου φαινόταν σαν μια μάζα που συστρέφονταν και κυλούσε ακατάπαυστα. Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε στο μυαλό ένας στίχος του Γκάτσου από την "Αμοργό"

Εἶταν τοῦ Μάη τὸ πρόσωπο τοῦ φεγγαριοῦ ἡ ἀσπράδα

Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου

Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.

Ξέμεινε ο έρημος (πάει η διμοιρία)  κοιτάζοντας την όμορφη φωτογράφο!

Απόκαμε και ο Νίκος από τον μεσημεριάτικο ήλιο και αποκοιμήθηκε.

Για τα σπασμένα κεφάλια σε άλλα blogs.