Λίγα φύλλα λίγα πουλιά

στο τέλος του φθινοπώρου
Νύχτα ω σκοτεινέ βατήρα της ψυχής μου...
(Μ. Γκανάς)

Πρωινή επίσκεψη

..Κι όταν κάποτε φύγω

 δε θα πάρω μαζί μου παρά λίγο βιολετί απ΄το δειλινό κι έν΄άστρο από κάποιο παραμύθι
(Τ. Λειβαδίτης)

Ο φωτογράφος..

μένει στο σκοτάδι
γιατί αυτός μέσα στο μαύρο μόνο ξέρει να οργανώνεται.
Όλο ελπίζει πως κάποτε θ΄αποτυπώσει τη διαφορά
ανάμεσα στο χωρισμό και στο θάνατο
ατέλειες έχει όμως ακόμη πολλές η τέχνη του
αν και όσο πάει μαθαίνει απ΄έξω τη νύχτα
παπαγαλίζει το σκοτάδι
κι αισιοδοξεί πως η αδιόρατη στιγμή
όταν η εγκατάλειψη η απλή
μεταμορφώνεται σε θάνατο οριστικό
θα συλληφθεί στο τέλος.  (Κ. Α. Ρ.)

Η μικρή τσιγγάνα

Καμμιά ντροπή καμμιά συστολή μπροστά στο φακό.

Παζάρι Σπερχειάδας

Παζάρι Σπερχειάδας

Ιέραξ εν μέσω νεφών και άλλα τινά επουράνια

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ, τη λογική απαρνιέμαι μ’ ένα σαράκι αρμένικο για δρόμους που δε θέλησα στις χαραυγές ξεχνιέμαι (Θ. Παπακωνσταντίνου - Χειμωνανθός).

Από ψηλά

Χθεσινά βουκολικά.

 Άλλα πετούν ελεύθερα, άλλα σκαρφαλώνουν, άλλα παίζουν, άλλα βόσκουν αμέριμνα . Ο καθείς εφ΄ω ετάχθη.

...μια τελευταία ασημένια περιέργεια.
Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά..(Κ.Δ.)

Είναι σκληρή η άνοιξη τελικά

Ποτέ δε διάβασε φαίνεται τους στίχους του ποιητή. Δεν ξέρει τι θα πει πόνος.

" Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε. Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς. Ίσως και να ’θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει, να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων ν’ ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ’ το δέντρο του μπαμπού, καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες. Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και νύχτες είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές, ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν· ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας λεύγες και λεύγες· ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας. Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει· στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος."