Φωτογραφίζοντας την Άλκη Ζέη

 "με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο".
Είναι απόγευμα όταν μπαίνουμε στο σπίτι της Άλκης.
Μνήμες ενός αιώνα τουλάχιστον. Βιβλία, φωτογραφίες και η Άλκη να μας μιλάει για όλα με ένα χαμόγελο.
Και έτσι όπως πέφτει σιγά σιγά ο ήλιος, γεμίζει σκιές το δωμάτιο και ζωντανεύουν μυθικά πρόσωπα κρεμασμένα στους τοίχους: Κάρολος Κουν, Γκάτσος, Εμπειρίκος, Σεβαστίκογλου, Χατζιδάκις..........
Μαγικό ταξίδι σε χρόνους που πέρασαν. Η αιώνια έφηβη.
Τι να της ευχηθούμε φεύγοντας; Να τα εκατοστήσει; Μοιάζει λίγο. Άντε Άλκη να γράψεις δύο, τρία βιβλία ακόμη και μετά βλέπουμε.

Το φιλί του δειλινού.

(Και του αποχαιρετισμού. Σήμερα, αύριο τα ταξιδιάρικα θα ξεκινήσουν για το μακρύ τους ταξίδι).

Ψιθυριστές αποσύρσεις από ταραγμένες νύχτες σε μιας βραδιάς φτηνά ξενοδοχεία. (T. S. Eliot)

Πόσα να χωρέσει μια μικρή αγκαλιά;